Paperback, 670 pages Published March 29th 2013 by iWrite.gr Η σελίδα της συγγραφέως στο facebook Η συγγραφέας στο goodreads. |
Οπισθόφυλλο βιβλίου:
Ο Ρέιμοντ ήταν επικίνδυνος. Τουλάχιστον ως τέτοιον τον αντιμετώπιζαν όλοι γύρω του. Ο ίδιος θεωρούσε τη ζωή του τέλεια έτσι όπως ζούσε στα άκρα, χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις. Όταν όμως έφτασε στο κατώφλι του θανάτου μια μοιραία νύχτα, ανέλαβε η οικογένεια του τα ηνία. Έπειτα από τον αγώνα της απεξάρτησης βρέθηκε εξορισμένος σ ένα ζοφερό χωριό, υπό την κηδεμονία των παππούδων του.
Εγκλωβισμένος στο Ντάνγουϊτς, ξεκινάει πάλι από την αρχή. Αλλάζοντας τον τρόπο ζωής του, οδηγείται σταδιακά στο να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό. Η Ονόρα, ένα μυστήριο κορίτσι, εισβάλλει στη ζωή και το μυαλό του. Για κάποιο λόγο νιώθει να τη μισεί, αλλά σύντομα του γίνεται εμμονή καθώς προσπαθεί να σηκώσει το πέπλο της μυστικοπάθειας της, και να ανακαλύψει την αλήθεια για τη ζωή της. Ανεξήγητα γεγονότα προηγούνται πάντα της παρουσίας της, και ο Ρέιμοντ ήθελε πάση θυσία να ικανοποιήσει την περιέργεια του. Πλησιάζοντας την όμως εμπλέκεται σε έναν συναισθηματικό πόλεμο, που αντιστρέφει τους όρους της γνωριμίας τους και τα κίνητρα της αναζήτησης του.
Στη νέα αυτή διαδρομή, θρύλοι και μύθοι αποδεικνύονται αληθινοί, η ομίχλη δεν είναι πάντα τόσο αθώα, και τα φαινόμενα μονίμως απατούν την αντίληψη. Ο Ρέιμοντ έμπλεξε σε μια περιπέτεια η οποία τον ταξίδεψε σ έναν κόσμο που ποτέ δεν φανταζόταν ότι υπάρχει, και δεν χρειάστηκε να κάνει βήμα παραπέρα από τον δικό μας για να τον αντικρύσει. Έμαθε με τον χειρότερο τρόπο ότι δεν υπάρχουν όρια σ αυτά που μπορείς να κάνεις, για να σώσεις αυτόν που αγαπάς. Και ανακάλυψε πως ο καθρέφτης της ψυχής μας, είναι εκείνος που μας κάνει να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι.
Ο Ρέιμοντ ήταν επικίνδυνος. Τουλάχιστον ως τέτοιον τον αντιμετώπιζαν όλοι γύρω του. Ο ίδιος θεωρούσε τη ζωή του τέλεια έτσι όπως ζούσε στα άκρα, χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις. Όταν όμως έφτασε στο κατώφλι του θανάτου μια μοιραία νύχτα, ανέλαβε η οικογένεια του τα ηνία. Έπειτα από τον αγώνα της απεξάρτησης βρέθηκε εξορισμένος σ ένα ζοφερό χωριό, υπό την κηδεμονία των παππούδων του.
Εγκλωβισμένος στο Ντάνγουϊτς, ξεκινάει πάλι από την αρχή. Αλλάζοντας τον τρόπο ζωής του, οδηγείται σταδιακά στο να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό. Η Ονόρα, ένα μυστήριο κορίτσι, εισβάλλει στη ζωή και το μυαλό του. Για κάποιο λόγο νιώθει να τη μισεί, αλλά σύντομα του γίνεται εμμονή καθώς προσπαθεί να σηκώσει το πέπλο της μυστικοπάθειας της, και να ανακαλύψει την αλήθεια για τη ζωή της. Ανεξήγητα γεγονότα προηγούνται πάντα της παρουσίας της, και ο Ρέιμοντ ήθελε πάση θυσία να ικανοποιήσει την περιέργεια του. Πλησιάζοντας την όμως εμπλέκεται σε έναν συναισθηματικό πόλεμο, που αντιστρέφει τους όρους της γνωριμίας τους και τα κίνητρα της αναζήτησης του.
Στη νέα αυτή διαδρομή, θρύλοι και μύθοι αποδεικνύονται αληθινοί, η ομίχλη δεν είναι πάντα τόσο αθώα, και τα φαινόμενα μονίμως απατούν την αντίληψη. Ο Ρέιμοντ έμπλεξε σε μια περιπέτεια η οποία τον ταξίδεψε σ έναν κόσμο που ποτέ δεν φανταζόταν ότι υπάρχει, και δεν χρειάστηκε να κάνει βήμα παραπέρα από τον δικό μας για να τον αντικρύσει. Έμαθε με τον χειρότερο τρόπο ότι δεν υπάρχουν όρια σ αυτά που μπορείς να κάνεις, για να σώσεις αυτόν που αγαπάς. Και ανακάλυψε πως ο καθρέφτης της ψυχής μας, είναι εκείνος που μας κάνει να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι.
REVIEW:
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν ξεκίνησα να διαβάζω τους “Εφιάλτες” της Αρτέμιδος, ήταν το πρωτοπρόσωπο ύφος. Ο λόγος φυσικά ήταν ότι η συγγραφέας το επέλεξε, ενώ είχε σκοπό να διηγηθεί την ιστορία μέσα από τα μάτια ενός νεαρού άντρα, του Ρέιμοντ Κνάιτ. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως αν θα τη ρωτούσα κάτι όταν με το καλό θα τη συναντούσα, θα ήταν το πώς αποφάσισε να τολμήσει κάτι τέτοιο. Ολοκληρώνοντας όμως τελικά το βιβλίο, η ερώτησή μου έχει αλλάξει. Αυτό που πλέον έχω σκοπό να ρωτήσω είναι το πώς έχει καταφέρει να αποτυπώσει τόσο εξαιρετικά έναν χαρακτήρα αντίθετου φύλου. Διότι όσο και να προσπαθώ να το εξηγήσω κάπως ο ίδιος, αδυνατώ. Και δικαιολογημένα. Ο Ρέιμοντ κινείται, συμπεριφέρεται και σκέφτεται σαν άντρας. Αλάνθαστα. Νομίζω ότι και η συνολική του ψυχοσύνθεση είναι εκατό τοις εκατό αντρική. Δεν το κρύβω λοιπόν ότι εντυπωσιάστηκα, ότι η Άρτεμις με κέρδισε με γκολ από τα αποδυτήρια, (μιας και μιλάμε αντρικά εδώ πέρα!).
Υπάρχει φυσικά και η ιστορία. Η οποία για καλή μου τύχη είναι ανάλογη των όσων προανέφερα. Σε μερικά σημεία βέβαια ήταν ένα κλικ παραπάνω ερωτική για τα δικά μου γούστα, αλλά, ευτυχώς, η συγγραφέας έχει φροντίσει να την ντύσει εξαιρετικά με ένα σωρό ακόμη στοιχεία και έτσι στο τέλος αυτό που επικράτησε –πανηγυρικά– ήταν και πάλι το χαμόγελο. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Το μυστήριο μοιάζει να περικλείει τα πάντα, ενώ ο τρόμος εμφανίζεται απρόοπτα και εμφατικά κάποιες στιγμές, ολοκληρώνοντας εξαιρετικά μια ήδη καλοδουλεμένη ιστορία.
Στα πολύ θετικά επίσης του βιβλίου, είναι και η τάση της συγγραφέως να ασχολείται με μύθους και θρύλους. Κατά την προσωπική μου άποψη, έχουν καταφέρει να προσδώσουν έναν άλλο αέρα δύναμης και κύρους στο όλο concept.
Επιπροσθέτως, να αναφέρω ότι και η ίδια η γραφή της με κέρδισε εξαρχής, κάτι που δεν άλλαξε στιγμή μέχρι το τέλος.
Κλείνοντας να αναφέρω ότι αισθάνομαι πολύ τυχερός που δίπλα μου υπάρχει ήδη η “ψευδαίσθηση”. Ο σελιδοδείκτης βρίσκεται ήδη στην αφετηρία της...
Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση όταν ξεκίνησα να διαβάζω τους “Εφιάλτες” της Αρτέμιδος, ήταν το πρωτοπρόσωπο ύφος. Ο λόγος φυσικά ήταν ότι η συγγραφέας το επέλεξε, ενώ είχε σκοπό να διηγηθεί την ιστορία μέσα από τα μάτια ενός νεαρού άντρα, του Ρέιμοντ Κνάιτ. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως αν θα τη ρωτούσα κάτι όταν με το καλό θα τη συναντούσα, θα ήταν το πώς αποφάσισε να τολμήσει κάτι τέτοιο. Ολοκληρώνοντας όμως τελικά το βιβλίο, η ερώτησή μου έχει αλλάξει. Αυτό που πλέον έχω σκοπό να ρωτήσω είναι το πώς έχει καταφέρει να αποτυπώσει τόσο εξαιρετικά έναν χαρακτήρα αντίθετου φύλου. Διότι όσο και να προσπαθώ να το εξηγήσω κάπως ο ίδιος, αδυνατώ. Και δικαιολογημένα. Ο Ρέιμοντ κινείται, συμπεριφέρεται και σκέφτεται σαν άντρας. Αλάνθαστα. Νομίζω ότι και η συνολική του ψυχοσύνθεση είναι εκατό τοις εκατό αντρική. Δεν το κρύβω λοιπόν ότι εντυπωσιάστηκα, ότι η Άρτεμις με κέρδισε με γκολ από τα αποδυτήρια, (μιας και μιλάμε αντρικά εδώ πέρα!).
Υπάρχει φυσικά και η ιστορία. Η οποία για καλή μου τύχη είναι ανάλογη των όσων προανέφερα. Σε μερικά σημεία βέβαια ήταν ένα κλικ παραπάνω ερωτική για τα δικά μου γούστα, αλλά, ευτυχώς, η συγγραφέας έχει φροντίσει να την ντύσει εξαιρετικά με ένα σωρό ακόμη στοιχεία και έτσι στο τέλος αυτό που επικράτησε –πανηγυρικά– ήταν και πάλι το χαμόγελο. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Το μυστήριο μοιάζει να περικλείει τα πάντα, ενώ ο τρόμος εμφανίζεται απρόοπτα και εμφατικά κάποιες στιγμές, ολοκληρώνοντας εξαιρετικά μια ήδη καλοδουλεμένη ιστορία.
Στα πολύ θετικά επίσης του βιβλίου, είναι και η τάση της συγγραφέως να ασχολείται με μύθους και θρύλους. Κατά την προσωπική μου άποψη, έχουν καταφέρει να προσδώσουν έναν άλλο αέρα δύναμης και κύρους στο όλο concept.
Επιπροσθέτως, να αναφέρω ότι και η ίδια η γραφή της με κέρδισε εξαρχής, κάτι που δεν άλλαξε στιγμή μέχρι το τέλος.
Κλείνοντας να αναφέρω ότι αισθάνομαι πολύ τυχερός που δίπλα μου υπάρχει ήδη η “ψευδαίσθηση”. Ο σελιδοδείκτης βρίσκεται ήδη στην αφετηρία της...